Sapa, in nevelen gehuld....

23 feb
Vanochtend lekker uitgeslapen, stevig ontbeten en aangetut. Het regent en de wereld om ons heen ziet erg grijs....Om 12 uur stappen we in de lokale bus naar Sapa. De buschauffeur heeft er zin in en in 45 minuten racen we bocht na bocht naar Sapa op 1500 meter hoogte. Niet elke maag is daar tegen bestand. Die van ons gelukkig wel.... In Sapa is het nog mistiger, kouder en vochtiger. De overkant van de straat is bijna niet te zien. Vrouwen in kleurige kleren zitten onder een paraplu en gaan onverdroten voort met borduren van tasjes, rokjes en bloesjes. Ze zijn het blijkbaar gewend. Sapa heeft een heel eigen klimaat met veel mist en regen...Hun handelswaar ligt onder het plastic te wachten op koopgrage toeristen. We lopen wat door het stadje. Als de mist opgetrokken is zullen de uitzichten hier fantastisch zijn.... We bekijken nu wat ansichtkaarten om het "gevoel" daarbij te krijgen. De naam van ons hotel is eveneens veelbelovend: "Sapa Paradiseview". Soms laat het paradijs even op zich wachten......Maar het eten is hier heerlijk, op onze kamer stond zelfs een flesje wijn en op elke straathoek kun je hier een heerlijke massage krijgen. Het leven hoeft niet perfect te zijn om te kunnen genieten!
24 feb, Sapa
Vandaag gaan we een trekking doen met een gids van de Hmong stam, een van de vele bergstammen die in de regio van Sapa wonen. Om half 9 gaan we op pad. Het miezert maar de mist is een stuk minder, gelukkig! Chi is onze gids, 26 jaar oud, is getrouwd op haar 15e en heeft inmiddels 3 kinderen. De eerste op haar 16e! Ze spreekt vloeiend Engels, zelfs beter dan Vietnamees....en daarnaast de taal van haar eigen stam. Ze vertelt dat ze nooit naar school is geweest, ze kan dus niet lezen en schrijven. Maar sinds twee weken gaat ze naar de avondschool. Haar kinderen gaan wel naar school. Ze is blij dat ze dit werk kan doen want nu kan ze bijverdienen. Ze woont bij de familie van haar man die vervolgens voor zijn ouders moet zorgen en het land zal erven van zijn vader. Als er in een familie geen zoon geboren wordt is dat een probleem want wie zorgt er dan voor opa en oma en voor het land? Dit probleem wordt vaak praktisch opgelost door dan maar een zoon te kopen...van een andere familie.
Als de mist nog wat verder optrekt zien we het landschap beter en we wandelen door prachtige rijstvelden. De rijst is nog niet aangeplant maar daardoor zien we wel hoe mooi de lucht weerspiegeld wordt in het water dat op de velden staat.
Chi draagt de traditionele kleren van haar stam zie foto's ( en omdat het koud is wel een lekkere warme Northface jas aan). Chi verteld dat zij 1x per jaar nieuwe kleren maakt voor haar gezin. De kleding wordt gemaakt van hennep. Ze laat in sneltreinvaart zien hoe het hele proces in zijn werk gaat: het scheuren van de hennepdraden, twijnen, weven en vervolgens gebatikt met oa indigo verf.
We wandelen door verschillende gehuchtjes en langs metershoge bamboe. Als we langs een paar blaffende honden komen manoeuvreert Chi met haar paraplu voorzichtig om de honden heen. Eenmaal veilig gepasseerd zegt ze giebelend: I hate dogs but I love toe at them! Nog geen uurtje verder komen we een geroosterd hondje tegen....deze blaft niet meer. We hebben 'm toch maar niet geproefd...
Dan is het tijd voor de lunch met alle (Vietnamese) teachers van het dorp! Chi vertelt dat ze 's ochtends heel weinig eet maar nu bikkelt ze met luid gesmak drie kommen rijst leeg! Na nog een uurtje wandelen nemen we afscheid van Chi, het was een prachtige tocht!
25 feb
We worden wakker in weer een mistige, druilerige koude wereld. Omdat mist en regen hier een onvoorspelbaar karakter hebben trekken we er toch maar op uit. We belanden op de toeristische highway no1. naar Cat Cat. Voordeel zijn de geplaveide wegen dus we hoeven niet door de modder te ploegen vandaag. Dat vinden andere weggebruikers ook want ineens stormen er twee koeien over de weg... We dalen af naar een mooie vallei met een waterval. De weg wordt geflankeerd door veel winkeltjes en cafeetjes. Gisteren vroeg ik aan onze gids wat ze vond van zoveel toerisme want het maakt veel inbreuk op het oorspronkelijke leven van de bergstammen. Ze was er positief over want dat levert voor ons extra inkomsten op! In Sapa lopen veel vrouwen te leuren met spullen, al of niet met een kind op de rug. Ze hangen de hele dag rond, ook in de regen. Ik vind het een triest gezicht, ook al hebben ze prachtige kleren aan. Gisteren zagen we een kindje van vier jaar met een zusje van amper 1 jaar oud op de rug. Vuile kleertjes aan, met een snoteusje liep ze wat doelloos rond. Hoezo toeristische ontwikkeling? Het geld dat verdiend wordt gaat maar voor een klein deel naar de lokale bevolking zelf die vaak analfabeet is en dat is dan gelijk al 1-0 achterstand. Stapje bij stapje wordt de achterstand ingehaald maar wel ten koste van de oorspronkelijke cultuur die wij toeristen zo waarderen....Toen ik tegen de gids zei dat ik de omgeving van Sapa zo mooi vond zei ze: ja, maar niet voor mij. Ik wil graag naar de grote stad! Tja, wij lopen ook niet meer op klompen en willen ook veel van de wereld zien.
De omgeving van Sapa is prachtig maar de regen, mist en kou maken het leven hier ook zwaar. We voelen ons dan ook heel rijk als we na de wandeling bij het haardvuur op kunnen drogen en een 4-sterrencappucino kunnen drinken....en de keuze hebben om weer verder kunnen trekken na vandaag....(gezien de weersvooruitzichten!!)