Op weg naar het Zuiden

Lieve mensen,
Wel een reisverslag maar geen foto's want internet is hier zoooo traag of werkt niet.
We proberen het een paar dagen later nog eens. Lieve groet van ons!

10 mei Morondava-Antananarivo
Vandaag vliegen we met Air Madagascar weer terug naar Tana. Op het vliegveld komen we weer veel bekende reizigers tegen. Er wordt inmiddels over die gekke fietsende Nederlands gepraat in het reizigerscircuit..... Iedereen is erg benieuwd hoe het ons verder zal vergaan.....wij ook! De vlucht staat gepland om 13.55 maar als alle reizgers zijn ingecheckt vertrekt het vliegtuig een uur eerder! De chauffeur die ons af zou halen had daar niet op gerekend dus we staan alsnog een uur te wachten. Terug in Au Bois Vert, ons hotel blijkt er nog geen pakketje van DHL te zijn afgeleverd... Felix besluit om dan maar gewoon op net middelste blad te gaan fietsen en als het echt nodig is kan hij metd e hand het de ketting op het kleinste blad leggen. We do it the Malagassy way!! We nemen een heerlijk uiensoepje als verlate lunch waar ik overigens vannacht wakker van wordt omdat er wel erg veel lawaai uit de toiletpot komt....Daar was Felix zijn maag niet zo tegen bestand blijkbaar! We maken de fietsen schoon en klaar voor vertrek. ’s Avonds doen we met z’n tweeen nog een kameleon speurtocht in de tuin maar blijkbaar logeren ze vannacht bij een ander hotel.

11 mei Anatanarivo-Ambotolampy, 82 km
Het is een prachtige tocht vandaag! We rijden door een heuvelend landschap, groen, met veel rijstvelden en rode lemen huizen. In vergelijking met wat we zagen in de Tsingy is het hier veel welvarender. De mensen zien er veel beter gekleed uit, ook meer westers. Geen sarongs of bijzondere vlechtwerken als kapsel. Er rijden meer en mooiere auto’s, de huizen zijn van steen of leem. Gek genoeg zijn er veel minder winkeltjes om een cola of water te kopen. In de wat grotere dorpen wel maar daarbuiten niet. Wel wordt er weer van alles aan de kant van de weg aangeboden: veel citroenen, stenen Maria’s in soorten en maten, konijnen en gevlochten manden en kleden. In elk dorpje (hoe klein ook) staat wel een kerk. Om 13.00 arriveren we na een pittige tocht (veel klimwerk) in Ambatolampy. Het is het hoogst gelegen stadje van Madagscar op 1600 meter. De laatste 10 kilometers gingen voortdurend omhoog....In een traag slakkentempo bereiken eindelijk Ambatolampy. We vinden een leuk onderkomen: La Pineta. Gerund door een praatgrage Zwitser, getrouwd met een Malagassy vrouw. We hebben een heerlijk, schattig huisje voor onszelf en alles ziet er kraakhelder uit. Er staat zelfs een gietijzeren kachel in ons huisje voor koudere tijden? We eten een heerlijk soepje en wandelen wat door het dorp tot een fikse onweeerbui ons gauw terug laat keren. Net op tijd zijn we binnen!

12 mei Ambatolampy- Antsirabe, 98 km
Als we vanochtend vertrekken ziet de lucht erg grijs. Volgens Felix is er onweer voorspeld dus mijn regenjack ligt bovenop...Het eerste deel van de tocht komen we na een korte klim aan op een soort hoogvlakte. Rijdt prima en schiet lekker op! Het valt ons op dat wel veel gezelschap hebben van andere fietsers. Sommigen fietsers rijden een tijdje met ons op. Verder veel zebukarren die soms gevaarlijk in de weg lopen, zeker als er een taxibrousse voorbij komt scheuren die ook nog even snel de fietsers en de zebukar voorbij wil rijden. Het is soms dringen op de weg....Gelukkig wordt het na 1,5 uur wat rustiger. Na 50 km breekt de zon door en onder een strakblauwe lucht rijden we door een prachtige vallei waar veel rijstterrassen zijn. Er wordt hard gewerkt om de oogst binnen te halen. We zijn na een snelle rit om half twee op plek van bestemming: Antsirabe. Het is een oud kuurstadje en de fransen hebben er een prachtig kuurhotel, thermen en treinstation gebouwd. Het is glorie van weleer, gebouwd in 1898 en nu behoorlijk verouderd. Het is een prachtig hotel om te zien aan de buitenkant maar de verf bladdert van de muren en binnen heerst er een donkere jaren 50 sfeer aan het interieur te zien. We hadden er kunnen overnachten maar het trekt ons niet echt aan....De lanen zijn breed en omzoomd met platanen, het is een beetje parijse, neokoloniale sfeer. Vervallen en verouderd, dat wel. We nemen ook nog een kijken bij de thermen maar we gaan liever thuis naar de sauna ipv hier een oud roestig badje liggen. Het kuurwater mag dan goed zijn voor jicht, reuma en andere ongemakken... onze spierpijn laten we maar even voor wat het is ....

13 mei Antsirabe-Ambositra, 93 km
We hebben allebei heerlijk geslapen en onder een strakblauwe lucht stappen we weer op de bicyclette. Felix merkt na 2 km dat hij zijn Ipad heeft laten liggen en keert als een haas om. Na twee minuten wachten verschijnen er 6 straatkinderen vies, met vuile neusjes. En ik heb echt geen geld of snoep dus dan maar een gesprekje over mijn naam, waar ik woon en naar toe ga. De kinderen zijn erg ontvankelijk en doen vrolijk mee. Als Felix aan komt fietsen zie je de berusting in hun ogen terugkomen. Vanmiddag ga ik koekjes kopen om uit te delen als t kan....Kan niet overal want kinderen vragen het constant...Het is vandaag een schitterende tocht. Na een korte klim dalen we door de wolken af naar een prachtige vallei met heldergroene rijsterrassen en leuke dorpjes. En...het is nagenoeg vlak. Na de vallei dalen klimmen we over een colletje en komen dan wordt het landschap meer bergachtig. Het doet bijna Zwitsers aan. Het is vandaag weer zondag en mensen gaan op hun paasbest naar de kerk, tas in de hand, hoed op, mooi jurkje aan. Uit de ene kerk klinkt vrolijk gezang en uit een andere galmt een donderpreek die we 500 meter verder op nog horen...Na wat klimmetjes hier en daar komen we aan in Ambositra, een bedrijvig provinciestadje. Overal is het feest lijkt wel... Uit verschillende gebouwen klinkt muziek en als we in Hotel Artisan aankomen is er een optreden van een dans-muziekgezeslchap voor een Duitse reisgroep. Na een bordje spaghetti om de calorieen weer aan te vullen maken we een wandelingetje door het stadje. Felix ontdekt eindelijk een coiffeur en laat zijn baard ongedaan maken. We wandelen verder door het stadje en zijn toch wel nieuwsgierig naar de muziekevenementen. We lopen ergens naar binnen en als we entreeprijs vernemen van 10.000 ariary willen we dat wel eens meemaken. De ogen van de man achter het tafeltje beginnen wel erg te glimmen als hij de entreeprijs hoort....Als we de portemonnee trekken blijkt de prijs per persoon te zijn. Tja, dat doen we niet hoor en we maken aanstalten om te vertrekken. Maar nu blijkt het toch wel te kunnen voor 10.000 ariary (ca. 3 euro). We worden onthaald en krijgen een flesje frisdrank en 4 gebakjes per persoon (dat wel) op een bord... Oeff beetje veel na de spaghetti. Het muziekevenement wordt georganiseerd door de katholieke kerk en de een na de andere groep zangers doet een optreden. Ik had een vrolijk meedeinende gemeente verwacht maar iedereen zit keurig op een stoel te luisteren. Na 20 minuten vinden we het welletjes. Ik smokkel de gebakjes in mijn rugzak en we worden vrolijk uitgezwaaid. De katholieke gebakjes krijgen een goede bestemming: twee magere meisjes op de markt zjn er erg blij mee. Hun ogen stralen! We slapen vannacht in een piepklein maar knus huisje gebouwd in de Zafirmany bouwstijl (met mooi bewerkt hout).

14 mei Ambositra- Ambohimahasosa, 91 km
Vandaag staat er een zware rit op het menu met veel klimwerk...1300 hoogtemeters. We vertrekken in een dichte mist maar na een halfuurtje trekt de lucht ineens volledig open. De eerste 35 kilometers klimmen we voortdurend. Net als ik er genoeg van krijg komen de gemakkelijke kilometers naar beneden. Het geroep en gebedel van de kinderen lijkt hier erger te worden. Vaak wordt er voluit om ons gelachen als we puffend omhoog trappen...Het voelt ook wel een beetje zot om je zo uit de naad te moeten fietsen.... Het landschap wordt kaler en steniger en er zijn veel minder dorpjes. Na aan lange afdaling door kaal onbewoond gebied komen we ineens op een levendig kruispunt met taxi brousse busjes en een marktje. De mensen zijn hier ook weer iets anders gekleed. Veel vrouwen dragen een soort rieten dophoedje, het staat wel charmant met twee gevlochten haarknotjes die er onderuit piepen. We peddelen weer verder en mogen weer de hoogte in. Donkere wolken pakken zich samen maar waar wij fietsen regent het net niet. Na een vermoeiende rit komen we om half 3 aan op onze plek van bestemming. Ik heb via Airbnb accomodatie geregeld omdat er weinig/geen hotels zijn hier. We moeten naar Residence Lachaize en iedereen kent het wel maar de weg ernaar toe is niet makkelijk te vinden. Uiteindelijk gidst een jongen ons ernaar toe. We komen via een mooi bospad bij een oud, groot, verwaarloosd Frans landhuis. Wij zijn de enige gasten en mogen zelf een kamer uitzoeken. Het is echt een oud donker huis met krakend parket en piepende deuren. De kamers zijn supergroot en er staat overal nog oude zooi: een kinderbadje, tijdschriften en boeken uit de jaren 80 en overal hangt een muf geurtje. We kiezen voor de lichtse kamer met balkon. Het toilet moet handmatig gespoeld maar de douche geeft warm water! Later vernemen we dat het landhuis is gebouwd door meneer Lachaize, eigenaar van de conservenfabriek 200 meter verderop. Echter na de nationalisatie van veel buitendlandse bedrijven is het op de fles gegaan en meneer Lachaize is weer naar Frankrijk vertrokken met achterlating van het landhuis....’s Avonds wordt in het keukentje op een houtvuurtje een heerlijk 3-gangen menu voor ons gekookt (met dank aan de bakker uit het dorp voor het dessert). En vannacht houdt de tuinman de wacht over ons....

15 mei Ambohimahasosa-Fianarantsoa, 60 km
Na een verzorgd ontbijt bij kaarslicht worden we uitgezwaaid door het voltallige personeelsbestand (5 Malagassy sterk). Het was een bijzondere en gastvrije overnachting! Na de heftige tocht van gisteren zijn we mentaal nog niet aan klimwerk toe maar we moeten er wel weer aan geloven. We klimmen de eerste 25 kilometers weer behoorlijk. We rijden door een bosachtig gebied. Dan ineens krijgen we zicht op een prachtige vallei en begint er een superlange afdaling. Heerlijk! We komen in een gebied waar wijn en thee wordt verbouwd en ons einddoel ligt in deze vallei. Er volgen nog wat kleine klimmetjes en dan koersen we op Fianarantsoa aan, de tweede grote stad van het land. Als we stad binnerijden gaat net de middelbare school uit. Een stroom van wel duizend pubers in blauwe overjasjes vullen het straatbeeld. We overnachten in hotel Cotsoyannis waar we drie keer omheen fietsen voor we het vinden. In de middag pinnen we ons rijk bij de plaatselijke banken want de komende tijd zullen we geen banken meer tegenkomen. In een oud renaultje 4 puffen we moeizaam naar de bovenstad. Het doet denken aan vroeger tijden..

16 mei Fianarantsoa-Ambalavao, La Varangue de Betsileo, 62 km
Vandaag weer een prachtige tocht, we blijven klimmen en dalen en het landschap wordt woester en kaler. Grote rotsblokken liggen verspreid in het landschap en hier en daar ligt nog een rijstveldje. Onderweg drinken we een lauwe cola bij een klein winkeltje aan de kant van de weg. Vazaha’s (vreemdelingen) die niet in een auto voorbijrazen blijven een bezienswaardigheid en het halve dorp kijkt toe hoe wij een een cola drinken. Ondertussen wordt er gevraagd naar sigaretten, bonbons en geld, alsof wij een rondrijdende charitatieve instelling zijn. We zijn er inmiddels aan gewend.....Waar we wel telkens met veel respect naar kijken zijn de mensen die enorme lasten met zich mee torsen. Zij dragen enorme zakken met rijst of houtskool op hun schouder of op hoofd of duwen vijf of zes grote zakken met rijst op een krikkemikkig karretje de heuvel op. Heuvels die wij met onze fiets amper kunnen bestijgen. Tegen de middag rijden we Ambalavao binnen. Het is een drukte van belang want het is markt vandaag en buiten het dorp wordt een grote zebumarkt gehouden. Maar eerst gaan we lunchen bij een een Frans restaurantje in het dorp. We doen het lekker rustig aan vandaag. We nemen nog een kijkje op de zebumarkt. Als we met onze fietsen komen aanzeulen zijn de opmerkingen niet van de lucht. Of we de fietsen niet willen ruilen tegen een zebu??? Mmmm dat gaat wel een stuk langzamer; ik denk dat onze vakantie dan niet lang genoeg is. Na het keuren van de zebu’s koersen we naar La Varangue, dat ligt op een prachtige plek 7 km buiten het dorp. Geen internet, geen telefoonverbindingen, niets. De lodge wordt gerund door Nederlanders. Hier houden we even twee dagen rust!