De lange weg naar Tsingy....

Foto's worden ws vanavond toegevoegd ivm het traaaage internet in Morondava....
4 mei, Ile Sainte Marie - Antananarivo (Tana)
Vanochtend hebben we nog een uurtje om te genieten van ons mooie plekje bij Hotel Lakana. Dan is het tijd om de fietsen weer op te tuigen en naar het vliegveld te rijden. Het is maar 4 km en al fietsend nemen we afscheid van dit mooie groene, rustige eiland. De fietsen hoven niet in dozen ingepakt te worden dus dat scheelt een hoop werk en ze krijgen een veilig plekje achter de cockpit. Air Madagascar vliegt prima op tijd, zelfs eerder als alle passagiers ingecheckt zijn. De maatschappij doet haar bijnaam AirMaybe in dit geval absoluut geen eer aan.....De motoren beginnen te ronken en net voordat we in zee dreigen te geraken (korte landingsbaan...) trekt de neus van het vliegtuig zich op en vliegen we! We zien de zee onder ons wegglijden. Een klein uurtje vliegen en we landen alweer in Antananarivo. We komen terug in het hotel waar we twee weken geleden onze fietstocht zijn gestart. Wat gaat de tijd toch snel! Onze fietsen blijven de komende dagen in Tana staan want een fietstocht naar Morondava en de Tsingy is bijna onmogelijk vanwege de zeer slechte wegen, de hitte en de verlatenheid. We hebben weer een heerlijke maaltijd met super geroosterde schouderkarbonade, wat een heerlijke smaak! In hotel Au Bois Vert is het een komen en gaan van reisgroepen; echt autenthiek Malagassy is het zeker niet. Het doet ook nog wat koloniaal aan want de meisjes van de bediening dragen allemaal strooien hoedjes. Maar het is een mooie, rustige plek vlakbij het vliegveld.

5 mei Antananarivo – Morondava
Vandaag staat er weer een vlucht op het programma. Als we dit traject met de taxi brousse of auto af zouden leggen zouden we zeker twee dagen onderweg zijn. En dan is het nog een een lange rijdag naar Tsingy dus we hebben voor reiscomfort gekozen. Op het vliegveld komen we een ander Nederlands stel tegen een een groep van Djoser. We hebben nog even overwogen om met Djoser te reizen maar het trok ons toch meer om ons eigen reisprogramma te maken. We hebben er nog geen spijt van! Er zou gisteren of vandaag een pakketje van DHL bezorgd moeten worden ( de shifter voor Felix zijn fiets). Het is nog niet aangkomen, hopelijk als we terug zijn van de Tsingy reis want dan komen we terug in Tana. Morondava is over de weg ca 700 km verwijderd van Tana en een uurtje vliegen. Het landschap onder ons wordt woester, leger en kaler. Er zijn bijna geen wegen of dorpjes meer. Morondava ligt aan de kust en ligt vlakbij de beroemde Baobab Avenue; een prachtige weg omzoomd door eeuwenoude baobab bomen. Ze kunnen wel 1000 jaar oud worden en zijn bijna niet kapot te krijgen. Ze slaan in natte tijden het vocht op in hun bast en overleven moeiteloos branden en perioden van grote droogte. Ze verliezen als een van de weinige tropische bomen hun blad en zijn 9 maanden van het jaar bladloos. Vandaar ook de grillige vorm, van de boom. Maar dat gaan we morgen zien! Vanmiddag slenteren we wat door het dorpje en langs het strand. Fascinerend om door de nauwe steegjes te lopen en een inkijkje te hebben in het dagelijks leven van de mensen in dit vissersdorpje. De vangst is bljkbaar goed geweest vandaag want we zien verschillende dames met enorme vissen in hun manden (op het hoofd). Verschillende dames lopen met een soort gele klei op hun gezicht. Het schijnt een soort zonnebrandmiddel te zijn....het is een bijzonder gezicht!
6 mei naar Bekopaka
Vandaag worden we om 07.00 opgehaald met de 4x4. Het is 180 km naar Bekopaka (aan de rand van het Tsingy park) maar de weg is dermate slecht dat het 8 uur rijden kost om er te komen. De eerste 10 km is nog geasfalteerd maar daarna duiken we het mulle zand in. Al gauw verschijnen de eerste baobabs in beeld. Het zijn machtige bomen om te zien. Na een half uurtje rijden komen we aan op de beroemde Baobab Avenue. Daar is de weg aan beide kanten omzoomd met prachtige baobabs, het is alsof ze eeuwen geleden zo aangeplant zijn maar het is echt zo door de natuur bedacht!
We zijn de eerste toeristen die hier stoppen en al gauw verschijnen er meer 4x4’s. Dit is een wereldberoemde fotospot. Het leven van de plaatselijke bewoners gaat gewoon door, toeristen of niet. Ze zijn er aan gewend geraakt. We stappen weer in en hobbelen weer verder in de auto. Veel mul zand en diepe kuilen waar we omheen of dwars doorheen laveren als t niet anders kan. Als we op de helft van het traject zijn moeten we een rivier oversteken. Mmm de veerboot ligt er nog niet zeg ik. Jawel hoor zegt Felix.... Over twee lange motorboten is een breed plankier gelegd dat ruimte biedt aan 5 stuks fourwheeldrives. Het is even een gepuzzel voordat ze netjes zij aan zij geparkeerd staan maar dan kunnen we vertrekken. Een paar sterke knullen helpen de veerboot om van de kant te komen en daar gaan we! Een half uurtje varen naar de plek waar we oversteken. Het terrein aan de overkant wordt ruiger en modderiger. De babobs verdwijnen langzaam uit het zicht en maakt plaats voor de savanne. Hoge grassen en hier en daar struiken. Af toe rijden we door dorpjes die ineens vanuit het niets verschijnen. Maar veel dorpjes zijn er niet. We moeten een paar keer een riviertje oversteken. Even de adem inhouden en gaan met de banaan....Maar dan houdt de weg ineens op en er ligt een grote plas water voor ons van wel 200 meter lang. Daar moeten we doorheen......Vanaf de andere kant komt een man ons tegemoet. Hij loopt tot aan zijn middel in het water en gebaart dat we door kunnen komen....aan de overkant staan ongeveer 20 jongens te kijken hoe we dit huzarenstukje gaan fixen. (Als t niet zou lukken dan kunnen ze ons uit het water duwen) Onze chauffeur houdt gelukkig van uitdaging en geeft gas. Hij loodst ons beheerst door het water. Aan de overkant kruipen we door de modder weer omhoog, we hebben t gered! Dan volgen de andere fourwheeldrives en iedereen komt gelukkig zonder kleerscheuren aan de overkant. De plaatselijke bevolking heeft het “veergeld” weer verdiend! En wij zijn er blij mee! Verder kachelen maar weer. Onderweg helpen we een collega 4 wheeldrive nog ff uit de modder en na nog een een rivercrossing bereiken we onze bestemming Orchidee de Bemahara. Hier overnachten we komende drie nachten en vandaaruit gaan we grote en kleine Tsingy verkennen.

7 mei Kleine Tsingy
Vandaag gaan we naar de kleine Tsingy toe. Tsingy zijn kalksteenformaties met een bijzondere en karakterisitieke vorm. Miljoenen jaren geleden lagen de Tsingy op de zeebodem en door tektonische werking van aardplaten is dit zeebodemlandschap naar boven gedrukt. Wind en regen (erosie) hebben uiteindelijk de karakteristieke vorm bepaald van de Tsingy. Het duurt echter even voordat we op pad kunnen gaan: Felix heeft de entreevouchers voor het park en de gids in Tana laten liggen. We moeten wachten in een leeg kantoor waar een gammele tafel staat en twee plastic stoelen. Er liggen heel veel stempels op het buro. Er wordt druk overleg gepleegd met de parkwachter, hotelmanager, gidsen en het reisburo. Maar uiteindelijk wil men toch een voucher zien en die hebben we niet. We besluiten geen tijd meer te verdoen aan heen en weer overleg en ander gepolder. We kopen maar gewoon tickets en proberen het later wel te regelen. Even later stappen we in een prauw en varen over de Manabolo rivier die aan weerskanten ingeklemd ligt tussen kalksteen. Het is een heerlijk rustig tochtje en ondertussen vertelt onze gids Gilbert honderduit. Hij komt uit het naburige dorpje Bekopaka en hij vertelt dat hij op zijn tiende nog zebu(koeien)hoeder was. Op een dag werd een zebu door een krokodil gegrepen waarop zijn vader zei: wil je dit heel je leven blijven doen of wil je liever naar school toe? Het werd de school....Hij heeft 5 broers en 7 zussen en is op zijn zus na de enige die het dorp ontgroeid is en gedurende een half jaar in Tana woont met zijn (pasgetrouwde) vrouw. De rest van het jaar woont hij in dorp waar hij is opgegroeid en werkt er als gids. Hij ziet er kek en hip uit, kan geweldig vertellen en is een uitstekende en voorkomende gastheer. Hij vertelt dat de eerste bewoners van Mandagascar in de grotten van de Tsingy woonden. Nu worden de grotten o.a. gebruikt om geld te verstoppen (bij gebrek aan bank). Het leven in de dorpen hier is heel basic en mensen zijn al blij als ze wat te eten hebben en geld om wat te kopen wat ze zelf niet verbouwen of uit de natuur kunnen halen. Tijdens de regenperiode zijn de dorpen volledig afgesloten van de buiten wereld. Gilbert vertelt dat hij dan extra voedselvoorraden en medicijnen voor zijn familie inkoopt om het regenseizoen door te komen....
Na de boottocht klimmen we de kleine Tsingy in. Het is klimmen en klauteren en uiteindelijk staan we bovenop het plateau waarop de Tsingy van bovenaf mooi te zien zijn. Het Tsingy gebied strekt zich uit tot een gebied van 250 km in de lengte en ca 17 km km in de breedte. Ze zijn echter niet altijd te zien omdat de Tsingy overgroeid zijn met bomen en struiken. Op de terugweg spotten we nog een bruime lemuur die in de boom zijn middagdutje doet. Hij laat zich gewillig op de foto zetten. Ze zijn zo leuk om te zien!

8 mei Grote Tsingy!
Vandaag vertrekken we vroeg naar de Grote Tsingy. Eerst nog een uur rijden over weer een hele slechte weg. We nemen een jongetje mee van jaar of acht. Gisteren is hij vanuit zijn dorp naar Bekopaka gelopen om een voetbal te kopen. Hij heeft honing verzameld (in een lege waterfles) en vervolgens verkocht op de markt. Van het zuurverdiende geld kon hij een voetbal kopen. Na drie kwartier rijden komen we aan in het dorpje waar hij woont. Alle kinderen rennen naar de auto toe en wat zijn ze blij met de voeltbal! Wel 25 blije kinderkoppies zwaaien ons uit als we verder rijden. In de dorpjes is echt helemaal niets. Geen electriciteit, als het meezit een dorpspomp. Mensen die geld hebben kopen een apparaat om zonne energie op te wekken. Als we bij de grote Tsingy aankomen wacht ons een verrassing: een groep van 20 Chinezen! Je hoort ze al van verre kwateren....Ze nemen de gemakkelijke route dus we kunnen onze trek in alle rust beginnen. Het toerisme hier is overigens bijzonder kleinschalig.... De Tsingy zijn erg bekend en iedereen wil er graag naar toe. De reis ernaar toe is lang, stoffig, hobbelig en met hindernissen. Maar het is alleszins de moeite waard! In de grote Tsingy gaat het echte werk beginnen en we krijgen een klimgordel aan. Het ziet er heel stoer uit! Het is veel klimmen, klauteren, tijgeren door grotten maar nergens wordt het echt gevaarlijk. Als je maar goed oplet. En de uitzichten zijn prachtig! Als we bij de uitzichtspunten aankomen wordt de wereld weer overgenomen door de Chinezen. Je hoort ze al van verre, ze hebben een lol met elkaar! De stoerste Chinees kan niet wachten tot hij zich op de hangbrug mag laten fotograferen... Hij moet wel 5 x gemaand worden om even te wachten want twee man op de hangbrug is teveel. Gelukkig komt ook hij aan de beurt en midden op de burg mag hij zijn spierballen laten rollen voor de zoveelste foto. Genoeg over de Chinezen. Na het uitzichtspunt halen we ze gauw in en dan wordt het weer rustig in de Tsingy. We komen nog een prachtige witte sifaka tegen met zwarte kop. Hij zit 5 meter bij ons vandaag rustug van wat malse blaadjes te eten. Als hij zijn buik vol heeft springt hij hop van de ene boom maar de andere weer verder.

9 mei Bekopaka-Morondova
Vandaag wordt weer een lange hobbelige reisdag. De weg is ongeloofelijk slecht, diepe kuilen, modderige sporen en water waar we doorheen moeten. Lala is een rustige en bedreven chauffeur; hij koerst de auto door de diepste modderige kuile, no problem! We komen weer langs afgelegen dorpjes. Mensen zitten aan de kant van de weg hun waren te verkopen: 15 aardappels in groepjes van 3 stuks netjes bij elkaar gelegd. Je kunt er net aan een stampotje voor twee personen van maken. Het is een schraal leven wat de mensen hier leiden. Mensen eten erg eenzijdig: rijst in de ochtend, middag en avond. De 4x4 auto’s rijden door alle dorpjes heen. Zodra er een auto in aantocht is komen de kinderen aangerend. Ze beginnen te wuiven; de wuivende handjes veranderen al gauw in vragende handjes..... bonbons, money..... Soms is de weg heel smal en omgeven door hoog struikgewas. Als er dan een tegenligger verschijnt geldt het recht van de sterkste.....Een houten kar met twee zebu’s ervoor moet noodgedwongen het struikgewas induiken voor onze grote auto. Dorpelingen die langs de kant van de weg lopen moeten ook in de berm gaan staan totdat de fourwheeldrive in een grote stofwolk is verdwenen....Mmmm nu voelt het toch minder leuk om toerist te zijn. Gelukkig biedt het toerisme ook weer kans op werk voor veel mensen. Maar het blijft bizar dat er dorpjes zijn waar bijna niets is en 1 km verderop is er dan een hotel met zwembad, airco, koude biertjes, cocktails etc. Naarmate we dichter bij Morondava komen (de bewoonde wereld) beginnen de dorpjes er gelukkig wat welvarender uit te zien. Tegen zonsondergang komen we aan bij Baobab Avenue en daar treffen alle toeristen uit het vliegtuig elkaar weer.... de Belgen uit Ile Sainte Marie komen we tegen, een stel Nederlanders, Amerikanen en natuurlijk de Chinezen die hollend aan komen lopen om de zonsondergang op Baobab Avenue nog op de foto te kunnen zetten. Van een van de Chinese dames krijg ik een enthouisaste klap op mijn schouder als blijk van herkenning....